زن همسایه

معرفی کتاب زن همسایه

در کتاب زن همسایه همه چیز از یک مهمانی شام آغاز می شود رمانی مهیج و معمایی درباره ی یک زوج جوان و همسایه شان که ظاهرا با هم دوستند. رمانی مملو از دروغ ها، خیانت ها و رازهای میان زن و شوهرها.

زندگی آنه و مارکو کونتی عالی بنظر می رسد. رابطه ای عاشقانه، خانه ای فوق العاده و بچه ای زیبا بنام کورا. اما یک شب، وقتی در مهمانی شام همسایه هستند، جنایت وحشتناکی روی می دهد. پدر و مادر فورا دچار سو ظن می شوند. اما حقیقت، داستان بسیار پیچیده تری است.

درون خانه، دلیل ناخوشایندی از واقعیتی که اتفاق افتاده آشکار می شود. کاراگاه می داند که زوج وحشت زده چیزی را مخفی می کنند. آن و مارکو در می یابند که کس دیگری در حال جستجوی رازهاست، رازهایی که آنها سالهاست مخفی کرده اند.

ادامه داستان، کشف آزاردهنده ای از یک خانواده، حکایتی دلهره آور از فریب، تزویر، و خیانت  است که تا آخرین پیچ و خم شوکه کننده اش نفستان را بند خواهد آورد.

*** خرید کتاب زن همسایه ***

قسمتی از کتاب زن همسایه

«آنه» حس می کند اسید توی معده اش می چرخد و از گلویش بالا می آید. سرش گیج می رود. افراط کرده؛ البته نمی خواست این طور شود، اما «سينتيا» مدام برایش ریخت و باعث شد زیاده روی کند؛ آنه نمی داند به چه ترتیب دیگری باید شب را سپری کند. حالا نمی داند در این مهمانی شام که انگار نمی خواهد تمام شود چقدر نوشیده است؛ بنابراین ناچار است صبح، شیر سینه اش را خالی کند و دور بریزد تا بچه مريض نشود.

گرمای شب تابستانی آنه را بی حال کرده، از گوشه ی چشم، میزبانش سينتيا را نگاه می کند. سينتيا بدون هیچ شرم و حیایی مشغول شوخی و بگو بخند با شوهر آنه، «مارکو» است، چرا آنه این موضوع را تحمل می کند؟ چرا «گراهام»، شوهر سينتيا چنین اجازه ای به همسرش می دهد؟ آنه از این موضوع ناراحت است، اما چاره ای ندارد، چطور می تواند بدون آنکه بیچاره و مسخره به نظر برسد، جلوی آنها را بگیرد؟ با اینکه از درون خشمگین است، بی خیال می شود و جرعه ای دیگر از نوشیدنی خنک می نوشد. آنه، طوری بار نیامده که بتواند مجلسی را دست بگیرد و مرکز توجه شود.

اما سینتیا، از طرف دیگر....

هر سه نفر آنها، آنه، مارکو و گراهام، به سينتيا چشم دوخته و انگار مجذوب او شده اند.

مخصوصا مارگو که انگار قادر نیست چشم از او بردارد. آنه به خودش یادآوری می کند سینتیا با همه خیلی راحت برخورد می کند. او آنقدر جذاب است که انگار این قضیه از دست خودش هم خارج شده.                     

آنه هر چه بیشتر به مارکو و سينتيا نگاه می کند، شک اش بیشتر می شود که نکند بین آن دو سر و سری باشد. هرگز اینقدر شکاک نبوده، شاید به خاطر این باشد که زیادی سرش گرم شده.

نه، اگر چیزی برای پنهان کردن داشتند، اینطور رفتار نمی کردند. سينتيا بیشتر از مارکو شیطنت می کند، هرچند مارکو هم از این وضع کاملا راضی به نظر می رسد. مارکو با آن موهای تیره ی به هم ریخته، چشم های میشی و لبخند ملیحش همیشه جذاب بوده و مرکز توجه. اگر سينتيا زن ماركو بود، واقعا به هم می آمدند. آنه با خود می گوید بهتر است دست از این افکار بردارد. با خود می گوید مارکو قطعا به او وفادار است. می داند مارکو کاملا نسبت به خانواده اش متعهد است. زن و بچه اش تمام دنیای او هستند. مارکو همیشه کنار او خواهد بود، مهم نیست که چه اتفاقی بیفتد.

اما نگاه کردن به سينتيا او را مضطرب و افسرده می کند. با وجود اینکه شش ماه از به دنیا آمدن بچه می گذرد، آنه هنوز حدود ده کیلوگرم اضافه وزن دارد. فکر می کرد ظرف این مدت هیکلش مثل قبل از بارداری می شود، اما ظاهرا دست کم یک سال طول می کشد. دیگر نباید خودش را با عکس مجلاتی که مادرهای خوش هیکل را نشان می دهند، مقایسه کند. مادرهایی که به لطف مربی های خصوصی ظرف چند هفته بعد از زایمان دوباره خوش هیکل شده اند.

البته آنه حتی قبل از بارداری هم با سينتيا قابل مقایسه نبود. همسایه ی قد بلند و خوش هیکلش، با آن پاهای کشیده، کمر باریک، سینه های برجسته، پوست لطیف و موهای مشکی آشفته اش. سینتیا همیشه خوش لباس بود و کفش پاشنه بلند می پوشید، حتی برای چنین مهمانی ساده ای در خانه ی خودش.

آنه روی مکالمات اطرافش تمرکز ندارد. به شومینه ی مرمری خیره شده که دقیقا مثل همان را در اتاق نشیمن خودشان دارند، درست آن طرف دیوار مشترکشان با سینتیا و گراهام آنها در خانه های آجری زندگی می کنند که به ردیف کنار هم قرار گرفته اند. این سبک خانه ها که اواخر قرن نوزدهم ساخته شده اند، در شمال نیویورک زیاد پیدا می شود. همه ی خانه های این ردیف به سبک ایتالیایی بازسازی شده و گران قیمت اند. تقریبا شبیه هم هستند و فقط در تزئینات اختلاف جزئی دارند؛ هرکدام از آنها یک اثر هنری کوچک است. خانه ی آنه و مارکو در انتهای این ردیف قرار گرفته است.

آنه دستش را دراز می کند تا تلفن همراهش را بردارد و ساعت را نگاه کند؛ تقريبا یک نیمه شب است. او ساعت دوازده شب به بچه سر زده بود و مارکو ساعت دوازده و نیم. بعدش مارکو و سینتیا برای کشیدن سیگار به حیاط پشتی رفته بودند، درحالی که آنه و گراهام کنار میز ريخته و پاشیده ی شام نشسته و حرف های رسمی و مسخره ای می زدند. آنه باید همراه آنها به حیاط پشتی می رفت تا هوایی بخورد؛ اما این کار را نکرد چون گراهام از دود سیگار بدش می آمد و تنها گذاشتن او در مهمانی خودش بی ادبی و بی ملاحظگی تلقی می شد. گراهام هم مثل او یک آدم با ادب و بانزاکت بود. ازدواج او با زن هرزه ای مثل سينتيا خیلی عجیب بود! سينتيا و مارکو چند دقیقه پیش آمده بودند داخل. آنه نا امیدانه می خواهد که به خانه ی خودشان برگردند، گر چه ممکن است بقیه هنوز از مهمانی لذت ببرند.

نگاهی به دستگاه مانیتور کودک می اندازد که روی میز است و چراغ کوچک قرمز رنگ آن مثل ته سیگار روشن است. صفحه ی ویدیویی آن شکسته است چند روز پیش از دست آنه افتاد و شکست و مارکو فرصت نکرد تعمیرش کند، اما بخش صوتی دستگاه هنوز سالم است. ناگهان آنه مردد می شود که نکند کارشان اشتباه بوده. چه کسی برای مهمانی شام به خانه ی همسایه می رود و نوزادش را در خانه تنها می گذارد؟ کدام مادر چنین کاری می کند؟ باز آن حس درد و رنج آشنا در درونش بیدار می شود: او مادر خوبی نیست.

باید «کورا» را داخل سبدش می گذاشتند و با خودشان می آوردند، اما سينتيا گفته بود بدون بچه بیایند، قرار بود تولد گراهام یک جشن با مهمانان بزرگسال باشد، که دلیل دیگری بود تا آنه از سينتيا خوشش نیاید، هر چند زمانی دوستان خوبی برای هم بودند. سینتیا از بچه خوشش نمی آید. چه کسی می گوید خوب نیست یک بچه ی شش ماهه توی مهمانی باشد؟ آنه چطور حرف مارکو را گوش کرد و راضی به این کار شد؟ این کار بی مسئولیتی بود. اگر به مادران گروه می گفت، آنها چه عکس العملی نشان می دادند؟ ما بچه شش ماهه مان را تنها در خانه رها کردیم و به مهمانی همسایه رفتیم. آنها را مجسم کرد که از تعجب خشکشان می زد و سکوتی ناراحت کننده همه جا را فرا می گرفت. هرگز نباید از این موضوع چیزی به آنها می گفت.

قبل از مهمانی او و مارکو حسابی سر این موضوع بحث کرده بودند. وقتی پرستار بچه زنگ زد و گفت نمی آید، آنه تصمیم گرفت پیش بچه بماند و مهمانی نرود. اما مارکو در حالی که در آشپزخانه بحث می کردند، به او گفته بود: «اما نمیشه که تنها خونه بمونی!»

آنه صدایش را پایین آورده بود تا سینتیا از آن طرف دیوار حرف هایش را نشنود و گفته بود: «من مشکلی ندارم و خونه می مونم.»

مارکو هم صدایش را پایین آورده و گفته بود: «بیرون رفتن از خونه برات خوبه. یادته که دکتر چی گفت»

*** خرید کتاب زن همسایه ***

آنه، همه ی شب فکر می کرد مارکو چون دوست داشت به مهمانی برود، این حرف را از روی بدجنسی زده یا واقعا به فکر سلامتی اوست، بالاخره تسلیم شده بود. مارکو او را قانع کرده بود که با دستگاه مانیتور کودک، هر وقت کورا بیدار شود، متوجه خواهند شد، ضمن اینکه هر نیم ساعت یکبار به نوبت به بچه سر می زنند تا مطمئن شوند اتفاق بدی نمی افتد.

ساعت یک نیمه شب است، آنه باید به بچه سر بزند یا مارکو را راضی کند به خانه برگردند؟ آنه می خواهد به خانه برگردد و بخوابد، می خواهد این شب تمام شود. دست شوهرش را می کشد. «مارکو، باید بریم، ساعت یک نصف شبه!»

سينتيا می گوید: «اوه، نريد! هنوز اونقدرا دیر نشده!» معلوم است دوست ندارد مهمانی تمام شود، نمی خواهد مارکو آنجا را ترک کند اما برايش مهم نیست آنه به خانه برگردد.

آنه سعی می کند با صدایی محکم حرف بزند: «شاید برای شما دیر نباشه، اما من باید زودتر برم و به بچه شیر بدم.»

سينتيا می گوید: «آخی، دلم برات سوخت، این حرف باعث خشم آنه می شود.

سینتیا بچه ندارد، هیچ وقت هم نخواسته، او و گراهام از قصد بچه دار نمی شوند.

راضی کردن مارکو برای ترک مهمانی سخت است، انگار برای ماندن مصمم است. دارد به او خوش می گذرد، اما آنه دارد عصبی می شود. مارکو نگاهش را از آنها می دزدد، لیوانش را بالا می آورد و رو به سینتیا می گوید: «فقط یکی دیگه »

آنه متوجه نمی شود چرا مارکو امشب اینقدر بدخلق و غیرعادی شده. این اواخر در خانه هم ساکت بوده است؛ آشفته و نابسامان. اما امشب با حضور سینتیا حسابی سرحال است، مدتی است که آنه حس می کند مشکلی پیش آمده، کاش مارکو موضوع را با او در میان می گذاشت. این روزها زیاد با او حرف نمی زند، از او دوری می کند، یا شاید به خاطر افسردگی پس از زایمان از آنه دلزده شده است. انگار همه از او ناامید شده اند

 امشب کاملا مشخص است که مارکو سینتیای زیبا و سرزنده را به او ترجیح می دهد.

آنه نگاهی به ساعت می اندازد، دیگر کاسه ی صبرش لبريز شده، من دارم می رم. قرار بود ساعت یک به بچه سر بزنم، به مارکو نگاه می کند و با صدایی قاطع اضافه می کند: «تو تا هر وقت دوست داری می تونی بمونی،»

ماركو نگاه تندی به او می اندازد، چشمانش می درخشند، آنه سرگیجه دارد، اما مارکو انگار حالش خوب است. آیا قرار است درباره ی رفتن یا ماندن با هم مشاجره کنند؟ جلوی همسایه ها؟ واقعا؟ آنه دنبال کیفش می گردد، دستگاه مانیتور کودک را از برق می کشد، حس می کند که همه دارند به هیکل چاق او نگاه می کنند . بگذار نگاه کنند - حس می کند همه علیه او متحد شده اند و به او به چشم کسی نگاه می کنند که مهمانی شان را خراب کرده. اشک ها شروع به سوزاندن چشم هایش می کنند، مقاومت می کند. نمی خواهد جلوی بقیه بزند زیر گریه، سينتيا و گراهام چیزی از افسردگی بعد از زایمان او نمی دانند. آنه و مارکو جز مادر آنه، به کس دیگری در این باره حرفی نزده اند، آنه این اواخر این موضوع را به مادرش گفته می داند که مادرش این موضوع را به کسی نمی گوید، حتی به پدرش، آنه نمی خواهد کسی از این قضیه باخبر شود، مارکو هم تا حالا با کسی در این مورد حرف نزده است. اما وانمود کردن به اینکه حالش خوب است، برایش خسته کننده شده.

وقتی برمی گردد، متوجه می شود که لحن مارکو آرام تر شده: «حق با توئه، دیر شده، باید بریم.» می شنود که مارکو پشت سرش لیوان را روی میز می گذارد.

آنه با پشت دست موهایش را از جلوی چشمش کنار می زند، واقعا نیاز به کوتاه کردن موهایش دارد، با لبخندی مصنوعی می گوید: «دفعه ی بعد نوبت ماست که میزبان شما باشیم.» و بی صدا زیر لب اضافه می کند: «می تونید بیاید خونه ی ما، همون جایی که بچه مون با ما زندگی می کنه و امیدوارم تمام شب رو گریه کنه و مهمونی تون خراب بشه، حتما موقعی که داره دندون در میاره، دعوتتون می کنم.»

سریع خانه ی همسایه را ترک می کنند. چیزی از وسایل بچه نیاورده اند که بخواهند ببرند، فقط خودشان، کیف آنه و دستگاه مانیتور کودکه. انگار سينتيا از رفتن ناگهانی آنها دلخور است، اما گراهام فرقی به حالش نمی کند، از در ورودی بزرگ خانه بیرون می آیند و وارد پلکان می شوند. آنه نرده ی کنار پلکان را که استادانه کنده کاری شده، می گیرد تا تعادلش را حفظ کند. چند قدم آن طرف تر، پله های جلوی خانه خودشان قرار گرفته، با همان شکل نرده ها و در ورودی زیبا و بزرگ، آنه بی آنکه حرفی بزند، کمی جلوتر از مارکو حرکت می کند. شاید بقیه شب هم با او حرف نزند. پله ها را بالا می رود و ناگهان خشکش می زند؟

مارکو پشت سر او بالا می آید و با صدایی هیجان زده می پرسد: «چی شده؟ »

در ورودی نیمه باز است، حدود هفت هشت سانتی متر.

آنه جیغ می کشد: مطمئنم که قفلش کردم!»

مارکو می گوید: «شاید یادت رفته.»

اما آنه به او گوش نمی دهد، به سرعت به سمت اتاق بچه می دود، مارکو هم درست پشت سرش، وقتی به اتاق بچه می رسد و تخت او را خالی می یابد، جیغ می کشد...

*** خرید کتاب زن همسایه ***