مادربزرگ سلام می رساند و می گوید متاسف است

معرفی کتاب «مادر بزرگ سلام می رساند و می گوید متاسف است»

کتاب «مادر بزرگ سلام می رساند و می گوید متاسف است» در مورد دختر بچه ای پرجنب و جوش به اسم «السا» است که خیلی بیشتر از سنش می فهمد و بسیار باهوش است. السا مادر بزرگی دارد که برایش قصه ها و افسانه هایی تعریف می کند. بعد از فوت مادر بزرگ مسئولیتهایی به عهده او واگذار می شود که با داستانهای مادر بزرگ تطابق دارد.

قسمتی از کتاب «مادر بزرگ سلام می رساند و می گوید متاسف است»

السا نگاهی به اتاق کوچک می اندازد و از شدت خستگی چنان خمیازه ای می کشد که به نظر میاید انگار می خواهد سرش را برعکس قورت بدهد.غرغرکنان می گوید: «بهت گفتم که نباید از حصار بری بالا» و به ساعت نگاه می کند.

مادربزرگ جواب او را نمی دهد. السا شال گریفیندور را از دور گردنش باز می کند و آن را روی زانوانش می گذارد. او هفت سال پیش، به زودی هشت سال پیش، در دومین روز ماه ژانویه به دنیا آمده است. یعنی درست در همان روزی که محققین آلمانی تشعشع اشعه ی گامای یک مگنتار را بر سطح زمین ثبت کردند که قوی ترین تشعشع تمام ادوار بود. البته السا به طور دقیق نمی داند که یک مگنتار چیست، فقط تا این حد می داند که یک ستاره ی نوترونی است. و طنینش کمی شبیه مگاترون است، همان شخصیت بدجنس فیلم «ترانسفورمرز» که افرادی که به اندازه ی کافی اهل مطالعه ی کتاب های خوب نیستند، تصور می کنند موضوعش کودکانه است. در واقع این ترانسفورمرها مشتی ربات هستند، ولی اگر آدم با دید آکادمیک به قضیه نگاه کند، می تواند آن ها را هم جزء ابرقهرمانان به حساب بیاورد. السا، هم مجذوب مگنتارهاست، هم مجذوب مگاترون ها، و پیش خودش «تشعشع اشعه ی گاما» را هم چیزی مثل منفجر شدن آیفونش تصور می کند که مادربزرگ روی آن فانتا پاشیده و بعد برای خشک کردن دستگاه، آن را داخل توستر گذاشته بود.

مادربزرگ می گوید، اینکه السا در چنین روزی به دنیا آمده، او را به یک چیز خاص تبدیل کرده است.

خاص بودن، بهترین شیوه ی متفاوت بودن است.

ولی مادربزرگ در این لحظه مشغول ریختن مقداری توتون روی میز چوبی جلوی رویش است، تا بعد آن ها را داخل کاغذ سیگار بپیچد.

السا آه می کشد.

دوباره تأکید می کند: «نگفتم از نرده ها بالا نرو؟»

السا در واقع اصلا نمی خواهد نامهربان باشد، او فقط کمی عصبانی است. میزان عصبانیتش هم به اندازه ی عصبانیت کودکان هفت ساله ای است که مجبورند خسته و کوفته در پاسگاه پلیس بنشینند، یا مثل مردان چهل ساله ای که پروازشان تأخیر دارد و هیچ کس هم به آن ها اطلاعات دقیقی نمی دهد...