مادر کافی

معرفی کتاب مادر کافی 

می شد نام این کتاب را مادر عالی، مادر کامل، مادر برتر یا مانند آنها گذاشت اما تعجب نکنید اگر به شما بگویم مادر کامل نه تنها مادر مفیدی نیست بلکه شاید مضر نیز باشد و آنچه فرزندانتان به ویژه در سال های ابتدایی زندگی به آن احتیاج دارند، مادر کافی است. کتاب مادر کافی مراحل رشد را در پنج سال اول زندگی توضیح داده و شما را در چگونگی گذران این مراحل حساس و کلیدی راهنمایی خواهد کرد. علاوه بر این کتاب مادر کافی می کوشد این حقیقت را به شما یادآور شود که کودک در این دوره بیش تر به نظارت و همراهی بدون اضطراب مادر نیاز دارد . تا آموزش های مستقیم وی، هر چند که رویدادهای طبیعی در جریان رشد و تکامل کودک از قبیل شیر خوردن، آشنا شدن با غذاهای سفره، راه افتادن، کنترل ادرار و مدفوع، خوابیدن، لباس پوشیدن و حتی رفتن به مهد کودک یا کودکستان می توانند بی دردسر سپری شوند و شما از آنها لذت ببرید اما در عین حال هر کدام ممکن است به مشکل و نگرانی والدین تبدیل شوند. بدون تردید شما نیز می توانید از مراحل رشد و نمو فرزندتان لذت ببريد به شرطی که بدانید باید چه کاری را انجام دهید و از آن مهم تر اینکه از انجام چه اعمالی بپرهیزید.

***خرید کتاب مادر کافی با تخفیف***

قسمتی از کتاب مادر کافی

من مدت ها قبل و از طریق سری برنامه های تلویزیونی Supernianny با کارهای خانم جو فراست آشنا شده بودم و پیشنهادها و نحوه عملکردشان را می پسندیدم تا اینکه چند ماه پیش در لندن، از انتشار کتاب مادر کافی مطلع شدم. به نزدیک ترین کتاب فروشی محل اقامتم مراجعه کردم، اما با شرایط غیر منتظره ای رو به رو شدم چرا که برای ورود به این شعبه کوچک، باید در صفی به طول بیش از صد متر منتظر می ایستادم. تصمیم گرفتم به شعبه دیگری بروم که چشمم به تابلوی کوچکی افتاد که بر روی آن نوشته شده بود: امروز خانم فراست در این شعبه حضور دارند و می توانید با ایشان آشنا شده و از نزدیک با وی صحبت کنید. این موضوع را به فال نیک گرفته و در انتهای صف ایستادم. در هنگام امضای کتاب، گفتگوی کوتاهی با هم داشتیم و ایشان چندین توصیه عملی و مفید در مورد بچه های سرسخت که اگر دکترای مادر آزاری نداشته باشند، حداقل فوق لیسانس دارند به بنده ارائه نمودند. کسانی که حرف های مرا شنیده یا خوانده اند، شاید به یاد بیاورند، من اغلب می گویم: تربیت کودک، هزار راه دارد اما آن هزار راه مربوط به دوران پس از پنج سالگی است. زیرا پس از این دوره است که می توان بر اساس انتظارهای والدین، وضعیت اقتصادی - اجتماعی - فرهنگی، نظام ارزشی و تجربه پدر و مادر، برای آموزش فرزندان پیشنهادهایی مطرح کرد. البته بهتر است بدانید؛ در پنج سال نخست، کودک نیاز به آموزشی جدی و مستقیم ندارد زیرا به طور طبیعی تحولات و تغییرات را پشت سر می گذارد و نقش اصلی ما در این است که این تحولات را شناخته، با آنها بدون اضطراب مواجه شده و سعی نکند کودک را در این مسیر سریع تر به پیش براند.

به یاد داشته باشید، نوزادان نیازهای خود را واضح، آشکار و با گریه اعلام می کنند؛ بنابراین در ابتدا به کودک اجازه دهید تقاضا کند و سپس خواسته اش را اجابت نمایید. والدین عزیز فرصت دهید، نوزاد مراحل رشد را به تدریج طی کند یعنی یاد بگیرد: غذا بخورد، ادرار و مدفوعش را کنترل نماید و لباسش را بپوشد. البته اضطراب مادر می تواند هر یک از این مراحل را به بحرانی برای خانواده مبدل سازد؛ به این معنا که اگر کودک متوجه شود، با برآورده نکردن خواسته ها و انتظارهای پدر و مادر قادر به جلب توجه آنان می باشد، به شدت از انجام این امور خودداری کرده و اضطراب مادر را افزایش خواهد داد و همین جاست که کنترل اوضاع به دست کودک می افتد. این قانون را همواره به خاطر بسپارید: کودک، توجه شما یعنی چهره، چشم ها و صدای شما را می طلبد و هرگز از آن سیر نمی شود.

از طرف دیگر او تفاوتی بین اینکه تحسینش کنید یا آنکه حتی اگر تحملتان به پایان رسیده، داد و فریاد کرده و جنجال به راه بیندازید، قایم نمی شود. شاید حتی داد و فریادتان برایش مطلوب تر باشد چون در عمل برای او راحت تر است که با جیغ و فریادش شما را که هراسان و مضطرب شده اید به سوی خود بکشاند و توجهتان را جلب کند. او این شگرد را با موفقیت اجرا خواهد کرد و در این مورد کوچک ترین تردیدی به خود راه نمی دهد.

اگر کودکی با رفتاری خاص چه منفی و چه مثبت موفق به جلب توجه والدين گردد، بدون تردید آن رفتار را ادامه خواهد داد زیرا از نظر او این رفتار در جلب توجه والدین موثر واقع شده و به هیچ عنوان در مورد ناشایست بودن این رفتار با آنان هم عقیده نخواهد بود.

هرگز فراموش نکنید، در این میان هیچ کس مقصر نیست زیرا نوزاد به طور غریزی سعی می کند مادر را نزد خود نگاه دارد تا امکان بقایش افزایش یابد؛ اگرچه مادر را نیز غریزه ای بسیار قوی در انسان غریزه مادری حتی از غریزه بقا قوی تر است. به طرف نوزاد گریان و بی تاب می کشاند. من تردید ندارم؛ اگر غریزه مادری به این شدت نبود، بقای نسل انسان امکان ناپذیر بود. بهتر است بدانید؛ فرزندان ما برخلاف سایر پستانداران بسیار ناتوان به دنیا می آیند. بدین معنا که قادر به دنبال کردن مادر نیستند و بجز شیر مادر غذای دیگری برایشان تعیین نشده است، توانایی مقابله با سرمای محیط را ندارند و بدون پوشش مناسب و یا تماس مستقیم با بدن مادر، قادر به حفظ حیات خود نیستند، علاوه بر همه این موارد، قدرت دفاع از خود را نداشته و فقط حمایت صد در صد مادر است که عامل بقای آنان محسوب می شود.

در گذشته های دورکه شرایط زندگی بسیار دشوار بود و مادر نیز حامی و یاوری نداشت، این غریزه قدرتمند تنها حامی نوزاد به حساب می آمد و برای بقای نسل انسان ضرورت داشت اما اکنون شرایط زندگی انسان ها دچار تحول اساسی شده، در حالی که غریزه مادری به همان قوت گذشته باقی مانده است اما چرا مادر خوب، مادر کافی است نه مادر کامل؟

تصور کنید؛ مادری که مدام با اضطراب و وحشت از کودکش مراقبت می کند و به هیچ چیز دیگری . حتی به خودش توجه نمی کند، چه پیغامی به کودکش می دهد؟ در عمل به او می گوید، دنیا محل بسیار خطرناکی است و باید منتظر فاجعه بود، و همواره باید در کنار یکدیگر بمانیم زیرا هر لحظه ممکن است گرگ يا خرسی درکمین؛ یا زلزله، کشتار و طوفانی در پیش باشد. به خاطر بسپارید؛ مادر مضطرب بدون حضور کودک احساس آرامش نمی کند، حتی اگر مطمئن باشد که هیچ خطری فرزندش را تهدید نمی کند. گرچه پس از تولد، مادر و نوزاد در ظاهر و به طور فیزیکی از هم جدا می شوند اما در واقع توسط سیمی نامرئی به یکدیگر متصل هستند و این احساسی طبیعی است که همه مادران کم و بیش آن را تجربه می کنند. در این دوران که مادر و کودک از نظر عاطفی به یکدیگر وابسته هستند، دورانی طلایی برای رشد عاطفی نوزاد مهیا می شود که به آن پیوند اولیه می گوییم. کودک در طی این دوران، باید عشق و سایر نیازهایش را بدون قید و شرط دریافت کند تا حس اعتماد و امنیت در او شکل بگیرد. در حقیقت نوزادی که این مرحله را تجربه نکند، در آینده با مسایل و مشکلات عاطفی اساسی و عدیده ای رو به رو خواهد شد. در همین دوره، همسرداری در اکثر موارد در درجه دوم اهمیت قرار گرفته و پدران احساس می کنند در این رابطه سه نفری یا مثلثی در حاشیه قرار گرفته اند که در حقیقت، این مسئله بهایی است که آنان برای پدر شدن می پردازند.

در این مرحله نوزاد، بیش از هر کسی به مادر احتیاج دارد و مادر نیز این مسئله را حس می کند. مادر و نوزاد با هم یکی هستند، درد یکی درد دیگری است و به طرز معجزه آسایی از حال همدیگر باخبرند. در این دوران به نفع فرزند شماست که مادر، راحت و خوشحال باشد زیرا کودک همان حس را دریافت می کند ولی اگر مادر نگران و مضطرب باشد، همان احساس و علایم نگرانی و اضطراب در فرزندش نیز به وجود می آید که بی شک در سرنوشت نوزاد و شکل گیری شخصیت او نقش مخربی خواهد داشت. مادر همواره نگران است که مبادا فرزندم در خطر باشد یا من مادر کاملی نباشم، شاید گریه او به این معناست که من مادر خوبی نیستم و با توجه به اینکه مرتب گریه می کند، به احتمال فراوان در انجام کارها کوتاهی کرده ام و بدین ترتیب او مورد آزار قرار گرفته و ... به هر ترتیب این قبیل احساس های مخرب به وسیله سیمی نامرئی به کودک منتقل شده و باعث ایجاد استرس و در نتیجه بی تابی و گریه بیش تر وی می گردند. از طرف دیگر به دنبال این قبیل بی تابی های کودک، بر احساس گناه و اضطراب مادر نیز افزوده می شود. پس هرگز اجازه ندهید که اضطراب در شما شکل بگیرد؛ به خود شک نکنید، مطمئن باشید که اکثر مادران نیز در ابتدا همین احساس نگرانی را داشته اند ولی موفق شده اند بر آن چیره شوند.

به خاطر بسپارید؛ نوزاد شما بیش از چهار کار اصلی ندارد: خوردن، خوابیدن گریستن و دفع کردن. بنابراین گریه بچه همیشه علامت درد و بیماری نیست و مادران با تجربه می دانند که گریه او معناهای مختلفی دارد: درد، درخواست، جلب توجه بیشتر شبیه نق نق است، اعتراض و لجبازی. پس سعی کنید انواع گریه فرزندتان را بشناسید. زیرا فقط گریه درد و درخواست نیاز به توجه شما دارد. البته توجه بدون اضطراب! و در مورد گریه های دیگر، توجه نسبی یا بی اعتنایی کافی است. اگرچه بی اعتنایی و حتی کم توجهی به گریه نوزاد برخلاف غریزه قدرتمند مادری بوده و برای او امر دشواری است ولی باید بدانید، مادرانی که بموقع توجه نشان می دهند و به جا بی اعتنایی می کنند چه در مقابل گریه و چه در برابر سایر رفتارهای ناخواسته كودكان و مادرانی هستند که هم به خود و هم به فرزندشان احترام می گذارند. من مادرانی را که بدون اضطراب با رفتار ناخواسته بچه ها رو به رو می شوند و نقش های مادری، همسری و اجتماعی خود را بدرستی ایفا می کنند؛ مادر کافی می نامم. بی شک تربیت کودک نیز به معنی عشق ورزیدن و توجه کردن به او بدون سختی کشیدن و شکنجه شدن است.

به دوران پیوند اولیه باز می گردیم، در نظر داشته باشید؛ طول این دوران از نظر حقوقی بسیار پر اهمیت است زیرا در وضع قوانین کار و مدت مرخصی زایمان مادران شاغل تاثیرگذار می باشد. مدت دوره پیوند اولیه با توجه به عرف، سنت و فرهنگ در جوامع مختلف، متفاوت است و به طور معمول در آلمان و انگلستان حدود یک و نیم تا دو سال، در ایتالیا و اروپای مرکزی طولانی تر و حتی نزد اعراب و ما ایرانیان به سه تا چهار سال نیز می رسد. اگر این رابطه تنگاتنگ پس از دو سالگی نیز ادامه یابد، نه تنها مادر و کودک از نظر عاطفی وابسته به هم باقی می مانند، بلکه بین مادر و پدر شكاف عاطفی ایجاد می گردد. این رابطه در سنین دوازده تا هجده ماهگی حیاتی است و پس از این مدت می تواند تبدیل به رابطه ای بیمارگونه شود که آن را در آمیختگی عاطفی یا وابستگی بیمارگونه می نامیم. برای مثال جدایی از مادر برای کودک هفت ساله ای که هنوز از نظر عاطفی وابسته به مادر است، با او می خوابد، افكار مادرش را می خواند و مادر هم افكار و ذهنیات او را می داند، غیر قابل تحمل است؛ چنین بچه ای در عین حال مادرش را کتک می زند، به او آزار می رساند، مهدکودک یا مدرسه نمی رود، اجازه نمی دهد پدر و مادر با هم صحبت کنند و با ایجاد مزاحمت، گریه کردن یا اعمال خشونت مانع وجود رابطه مطلوب بین آن دو می شود. در این شرایط پدر نیز خارج از صحنه است، بیشتر اوقات خود را صرف کار می کند، اغلب در منزل نیست و وقتش را با دوستان یا والدین خود می گذراند؛ در نهایت رابطه زوجین در چنین خانواده ای در معرض خطری جدی قرار می گیرد.

بنابراین باید پس از یک تا دو سالگی، فاصله عاطفی مادر و کودک بیشتر شود، پدر به رابطه باز گردد و دوباره جایگاه خود را در خانواده مستحکم کند. درآمیختگی عاطفی پدیده بسیار شایعی بوده و پیشگیری از آن بخش مهمی از وظایف والدین را در پنج سال نخست زندگی کودکشان تشکیل می دهد. عملی ترین راه پیشگیری، ایجاد رابطه نزدیک بین پدر و فرزند است، به این معنا که پدر در حمام کردن، لباس پوشاندن، غذا دادن و بازی کردن با کودک، مشارکت فعال داشته باشد. بدین ترتیب مادر هم می تواند در کنار نقش مادری، نقش همسری خود را دوباره از سر بگیرد.

آخرین توصیه من به مادران ایرانی که پر عاطفه و دارای توانایی ذاتی در زمینه تربیت فرزندانشان هستند، این است؛ مادری که عشق بورزد، تشویق کند، بموقع بی اعتنایی و توبیخ (نه توهین) نماید، به خود احترام و برای خود و همسرش وقت بگذارد، مادری کافی است. بنابراین به خود اعتماد کنید و نگران این پدیده طبیعی نباشید زیرا مادران پیش از پیدایش متخصصان و فن آموزان، از عهده تربیت کودکشان بر آمده اند پس بدون تردید بعد از این هم در این امر موفق خواهند بود.

***خرید کتاب مادر کافی***