از خودت برایم بگو:پنجاه و دو قطعه ی عاشقانه از پابلو نرودا (کافه شعر جهان 5)

توضیحات

معرفی کتاب از خودت برايم بگو

کتاب از خودت برایم بگو شامل پنجاه و دو معجزه است، پنجاه و دو قطعه ی عاشقانه و پنجاه و دو عکس از من از تو و از ما. مایی که همین حوالی پرسه می زنیم، عشق می ورزیم و می میریم. قطعات ترجمه شده در این اثر، گاه خود یک شعر کامل اند و گاه قطعات کوچک تری از یک شعر بلندتر که در معدود مواردی هم بازسرایی های کوچکی از آنها صورت گرفته است. هر قطعه در کنار یک عکس از عکاسان ایرانی قرار گرفته است، و هدف آن بود که تمامی عکس ها، حاصل هنر هموطنان خودمان باشد، و بسیار مفتخریم که این گونه شد.

*** خريد کتاب از خودت برایم بگو ***

اگر شعر را اولین فعالیت زیباشناختی ذهن بدانیم، آنگاه تقابل و همنشینی آن با عکاسی که ذاتا هنری بازنما است چه حاصلی خواهد داشت؟ آیا شعر و عکس با هم خویشاوندند؟ آیا ادراک و تمثیل غنی شعر از واقعیت با تصویرنمایی که عکاسی در نخستین کارکردهای خود به آن مشغول است و به این واسطه ادراک مخاطب را درباره واقعیت به چالش می کشد، شباهت و قرابت دارد؟ اینها نخستین پرسش هایی هستند که پیش از بازکردن کتاب از خودت برایم بگو به ذهن خطور می کند. اگر شعر فراموشی تاریخ است آنگاه رسالت دیرین عکاسی نسبت به محبوس کردن برشی از فضا/زمان که در آن تجربه ای هستی مدار نهفته است کاملا در تقابل با شعر قرار می گیرد، چرا که عکاس بواسطه میل ذاتی «مرگ ستیز»ی که در بنیان خود دارد دست به منجمد کردن برشی از زمان می زند که در آن حالات و فیگورها بیش از همیشه معنادار شده اند، و به این طریق سعی می کند حافظه تاریخی زندگی را زنده نگه دارد و در مقابل ترس دیرینه انسان از «زمان» که همه چیز را نابود می کند ایستادگی کند. این تناقض شاید هم سفری عکس و شعر را بر روی صندلی هایی به هم چسبیده و نزدیک جذاب تر کند. اما این تناقض، همه ماجرا نیست؛ اگر شعر روایت نمایش گونه امر خیالی لاکانی است، در عکاسی نیز واقعیت را شامل نشانه هایی می دانیم که معنای سوژه را در فرآیند هدف دار روابط و معناها در عکس تغییر می دهند و به این ترتیب کارکرد زبان در هر دوی این هنرها به نقطه مشترک و هم سایه ای می رسد: دال و مدلول هم در شعر و هم در عکس امر خیالی را گسترش می بخشند و از این هم سایه گی و اشتراک است خیال انگیزی به عنوان کیفیتی حسی در هر دو زبان (شعر و عکس) متجلی می شود؛ خصیصه ای که به اشکال متفاوت و متنوع اوهام و خیال و در یک کلی تصویرسازی ذهنی در شعر و عکس می انجامد. مفهومی که بیش از هر قرابت دیگری، «بابک زمانی» را دعوت و مجاب به استفاده از شعر و عکس در کتاب از خودت برایم بگو کرده است. همیشه به این فکر کرده ام که وقتی کتابی منتشر می شود چیزی از مؤلف در صفحات کتاب جا می ماند. چیزی که پیش از انتشار کتاب در خطر انقراض و فراموشی در حیاط خلوت ذهن مؤلف بوده است و حالا با صدای بلند خودش را به مخاطب دیکته می کند. چیزی شبیه یک طناب بلند که یک سمتش وصل است به چشم و دل مؤلف، و سوی دیگرش آزاد و رها به دنبال نقطه وصلی می گردد که مثل کهربا، عنصری را در مخاطب جلب کند و آنگاه این طناب شکل ایستای خود را بیاید. شعر و عکس هر دو ابزار دقیق و صیقل یافته اند که به کار درخشش مفاهیم گم شده ی زندگی روزمره می آیند، مفاهیمی که در تاریکی های بسیار امروز و میان این همه هیاهوی کرکننده بیش از همیشه به آنها نیاز داریم تا اندکی جلوی پای مان را ببینیم. شعر و عکس از دقت و ظرافت برخوردارند و به این دلیل می توانند تاثیرگذار باشند. در دنیای پر عکس امروز که تب تولید بالای عکس و تورم آن، معیارهای ارزش گذاری عکس خوب را زیر سؤال برده است، انتشار چنین کتاب هایی که می کوشند دقت و حساسیت مخاطبشان را نسبت به عکس دیدن بالا ببرند، جای تأمل دارد. امروز نمی توانیم عکس نبینیم، اگر اراده کنیم عکسی را نبینیم باز عکس از داخل بیلبوردها، پلها، متروها، میادین، بنرها و جک جای فضای شهری خودش را به ما تحمیل می کنند. این کتاب، دعوت به خلوتی است گزیده میان شعر و عکس که شیدایی و عشق مبنای وجود آن است. سفری است به گوشه های زخمی روحمان که از آن بی خبریم، چراکه انسان دستش را تا آن سوی ظلمات دراز کرده و برای وجب به وجب سنگهای کهکشان نامی گذاشته است اما دریغ که به روح خود نمی تواند رسوخ کند. و در نهایت این که این نوع کتاب ها – که در این سال ها زیاد منتشر شده – توسعه دهنده بازی قرابت اند. بازی که یک سر آن شعر است و سر دیگر آن عکس. این وسط می ماند لذت کشف همین قرابتها. اینکه چگونه کلمه ای از شاعری در پنجاه سال پیش با عکسی از امروز در هم می آمیزد، فرهنگ ها به ساده ترین شکل به هم متصل می شوند، و همچون سازهای یک ارکستر انگار هم نوا هستند اگر چه اگر نیک گوش کنی هر یک قطعه خود را به تنهایی می نوازند.

*** خريد کتاب از خودت برایم بگو ***